Na vijfendertig jaar hangt Christoph Van Wynsberghe zijn politie-uniform aan de haak. Generaties schoolkinderen in Knokke-Heist en Damme kennen hem van de verkeerslessen. Nu neemt hij afscheid, maar helemaal stoppen doet hij niet.
Christoph werkte meer dan drie decennia bij de politie. Hij begon in 1990, nadat hij eerst zeven jaar bij het leger had gewerkt. Tijdens zijn lange loopbaan deed hij van alles: van patrouilles rijden tot telefoontjes beantwoorden op de meldkamer. Maar zijn grote liefde werd verkeerseducatie – kinderen en volwassenen leren hoe ze zich veilig kunnen verplaatsen op straat.
Van uniform naar klaslokaal
De laatste jaren stond Christoph aan het hoofd van VEMOE. Dat klinkt ingewikkeld, maar het betekent gewoon: verkeerseducatie voor iedereen in de regio. Hij organiseerde fietsexamens voor scholieren, gaf cursussen aan fietsbegeleiders en leerde senioren hoe ze veilig op de baan blijven. Ook de bekende campagne “Ej me velo gezien!?” (Hebt u mijn fiets gezien!?) kwam van zijn hand.
Duizenden kinderen leerden dankzij hem de verkeersregels. Niet vanachter een bureau, maar op straat, met geduld en een glimlach. “Ik wilde mensen bereiken,” zegt Christoph. “Regels uitleggen is één ding, maar het gaat erom dat mensen begrijpen waaróm iets belangrijk is.”
Trots op wat blijft
Als Christoph terugkijkt, voelt hij vooral trots. Niet omdat hij de beste was, zegt hij zelf, maar omdat hij iets heeft achtergelaten dat echt verschil maakt. De projecten die hij opzette, draaien nog steeds. Kinderen doen nog elk jaar hun fietsexamen. Vrijwilligers leren nog steeds hoe ze schoolomgevingen veiliger maken.
“Dat vind ik mooi,” zegt hij. “Wat ik heb opgebouwd, gaat verder. Ook zonder mij.”
Stoppen? Niet echt
Helemaal afscheid nemen doet Christoph niet. Hij blijft actief als vrijwilliger bij een organisatie die werkt aan verkeersveiligheid. Daar geeft hij nog steeds cursussen, maar dan zonder uniform.
Aan jonge politiemensen die net beginnen, geeft hij dit advies mee: “Blijf wie je bent. Doe je werk correct, maar vergeet nooit de menselijke kant. Juist nu hebben mensen dat nodig.”
Kortom: Knokke-Heist en Damme zeggen vaarwel tegen een man die vijfendertig jaar lang zorgde dat groot en klein veilig de weg op konden. Zijn gezicht verdwijnt, zijn werk blijft.
